ENIAC - pierwsza cyfrowa maszyna licząca
Podczas II wojny światowej zapotrzebowanie na szybką maszyne liczącą było ogromne. Wojsko, a dokładniej altyleria, uzywała tzw. "tablic balistycznych", które służyły do dokładnego celowania pocisków. Wykonanie takiej tablicy było zadaniem wyjątkowo czasochłonnym. Należało bowiem uwzględnić mnóstwo czynników, takich jak model pocisku, jego skład chemiczny, temperatura powietrza, siła i kierunek wiatru, itd. Zatrudniano do jego realizacji bardzo dużo ludzi, mimo to stworzenie jednej tablicy trwało kilka tygodni. A tablic trzeba było tysiące. W związku z zapotrzebowaniem na dużą moc obliczeniową, armia USA postanowiła znaleźć sposób na jego zaspokojenie.
Powstanie ENIAC-a można uważać za trochę przypadkowe. Doktor Herman Heine Goldstine, pracownik Ballistic Research Laboratory, w poszukiwaniu rozwiązania problemu tablic balistycznych, podczas kontroli na Uniwersytecie w Pensylwanii, natknął się na Johna Mauchly (doktora fizyki) i Johna Prespera Eckerta (inżyniera elektroniki). Zgłosili się oni na kurs przygotowujący specjalistów na potrzeby armii. Tam się poznali i zaprzyjaźnili. W wolnych chwilach pracowali nad projektem elektronicznej maszyny liczącej. Goldstine odrazu się tym zainteresował i już po klikunastu dniach obaj panowie zostali przyjęci do BRL.
Armia długo się nie zastanawiała, i w bardzo którkim czasie zdecydowano się udostępnić potrzebne środki. 5 czerwca 1943 roku uruchomiono tajny projekt PX. W początkowej jego fazie ustalono koszty na 150 tys. $, jednak faktycznie armia USA musiała wydać na ten cel 486 tys. $. Komputer przekazano armii pod koniec czerwca 1946 roku, która uruchomiła go dopiero w 1947.
Gdy budowa ENIAC-a się skończyła wojny już nie było. Armia używała go do postawionych wcześniej celów. Obliczał zatem głównie tablice balistyczne, ale także uczestniczył w budowie bomby wodorowej, i w innych projektach. Używano go także do zupełnie nie związanych z wojskiem celów. Obliczył na przykład liczbę pi z dokładnością do tysięcznego miejsca po przecinku. ENIAC zakończył działanie 2 października 1955 roku. Po jego demontażu pozostało tylko kilka większych części.
Dane techniczne:
ENIAC to 42 szafy o wymiarach 300x60x30 cm każda, ustawione w kaształcie litery U o rozmiarze 12x6 m. Używał on 18800 lamp elektronowych, 6000 komutatorów, 1500 przekaźników, 50000 oporników. Ważył "zaledwie" 30 ton i pobierał 140 kW mocy w ciągu godziny. Do wentylacji ENIAC-a użyto dwa silniki Chryslera o łącznej mocy 24KM. Każda szada była wyposażona w oddzielny nawilżasz. Wbudowano także termostat, który zatrzymywał urządzenie, gdy jego temperatura przekroczyła 48°C. Komunikacja z komputerem odbywała się za pomocą kart perforowanych. ENIAC działał w systemie dziesiętnym, operował liczbami dziesięcio cyfrowymi, a dodanie 5000 takich liczb zajmowało sekundę.
Twórca Eniaca:
